Abbadia San Salvatore

Abbey of Sant'Antimo


Albarese

Acquapendente


Archipelago Toscano


Arcidosso


Arezzo


Asciano


Badia di Coltibuono


Barberino Val d'Elsa

Bolsena Lake


Bomarzo

Brunello di Montalcino

Buenconvento

Campagnatico


Capalbio


Castel del Piano

Castelfiorentino


Castell'Azarra

Castellina in Chianti


Castelmuzio


Castelnuovo Bererdenga


Castiglioncello Bandini


Castiglione della Pescaia


Castiglione d'Orcia


Castiglion Fiorentino


Celleno


Certaldo


Chianciano Terme


Chianti


Chiusi


Cinigiano


Cività di Bagnoregio


Colle Val d'Elsa


Cortona


Crete Senesi


Diaccia Botrona


Isola d'Elba


Firenze


Follonica


Gaiole in Chianti


Gavorrano

Gerfalco


Greve in Chianti


Grosseto


Lago Trasimeno


La Foce


Manciano


Maremma


Massa Marittima


Montagnola Senese


Montalcino


Monte Amiata


Monte Argentario


Montecalvello

Montefalco


Montemassi


Montemerano


Monte Oliveto Maggiore


Montepulciano


Monteriggioni


Monticchiello


Monticiano


Orbetello


Orvieto


Paganico


Parco Naturale della Maremma


Perugia


Piancastagnaio


Pienza


Pisa


Pitigliano


Prato

Radda in Chianti


Roccalbegna


Roccastrada


San Bruzio


San Casciano dei Bagni


San Galgano


San Gimignano


San Giovanni d'Asso


San Quirico d'Orcia


Sansepolcro


Santa Fiora


Sant'Antimo


Sarteano


Saturnia


Scansano


Scarlino


Seggiano


Siena


Sinalunga


Sorano


Sovana


Sovicille


Tarquinia


Tavernelle Val di Pesa


Torrita di Siena


Trequanda


Tuscania


Umbria


Val d'Elsa


Val di Merse


Val d'Orcia


Valle d'Ombrone


Vetulonia


Viterbo

Volterra




 
Reizen in Italië
             
 
Tarquinia

Surroundings
       
   


Tarquinia

   
   

Tarquinia is een stadje in de Italiaanse provincie Viterbo. Het heeft een goed bewaarde binnenstad, met kerken uit de 13de en paleizen uit de 13de en 15de eeuw, een castello, en een belangrijk archeologisch museum. Maar Tarquinia is vooral bekend voor zijn necropolis, die deel uitmaakt van de werelderfgoedlijst van de Unesco. De Etruskische necropolis omvat 6000 graven, waarvan 200 beschilderd zijn met schitterende fresco’ s. De necropolis van Tarquinia is omwille van de vele fresco's van uitzonderlijk belang voor onze kennis van het dagelijks leven van de rijke klasse in de Etruskische maatschappij. De belangrijkste site is de necropolis van Monterozzi.

Tussen 1872 en 1922 heette Tarquinia 'Corneto Tarquinia'. Daarvoor was de stad bekend onder de naam Corneto. In de middeleeuwen was het een stadsrepubliek die allianties aanging met Genua, Pisa en Venetië. In de 14e eeuw verloor Corneto zijn onafhankelijkheid, waarna het onderdeel ging uitmaken van de Pauselijke Staat. De dom bevat een koor uit de 15e eeuw en fresco's uit het jaar 1509.


Comune



   
   

 

Chiesa di Santa Maria in Castello


 
   

Geschiedenis en bezienswaardigheden

Ten noordoosten van het hedendaagse Tarquinia en het vroegere Corneto ligt de Etruskische stad Tarquinii, die onder de naam Turchuna een van de belangrijkste leden was van het twaalfstedenverbond.
Tarquinii vormde een stadstaat waarvan het grondgebied zich uitstrekte van de Mignone rivier tot de Arrone rivier en van het meer van Bolsena tot het meer van Bracciano. Haar buurstaat in het noorden was Vulci, in het zuiden Caere. In de eerste helft van de 4e eeuw v. Chr. overtrof Tarquinia Caere en de andere Etruskische steden qua macht en invloed. De stad bouwde enorme muren om zich te beschermen tegen de bedreigingen door de Kelten en de Romeinen. Tarquinia werd niet zoals Rome ingenomen door de Galliërs. In de oorlog met Rome vonden aan beide zijden wreedheden plaats. De inwoners van Tarquinia executeerden 307 Romeinse krijgsgevangenen, maar moest zich uiteindelijk wel onderwerpen aan de nieuwe grootmacht. Tarquinia sloot in 308 v.Chr. een 40-jarige vrede met de Romeinse Republiek en werd aansluitend onderdeel van het Romeinse Rijk.
Nadat Tarquinii in de 8e eeuw wordt verwoest door Saracenen, wordt de stad niet meer herbouwd. De inwoners trokken naar het nabijgelegen Corneto.
Sinds 2004 maken de Etruskische necropolissen van Tarquinia (samen met die van Cerveteri) deel uit van werelderfgoedlijst van UNESCO.
Andere bezienswaardigheden in Tarquinia zijn:

de goed behouden oude binnenstad;
de kerken Santissima Annunziata, San Antonio en San Pancrazio (13e eeuw);
het Palazzo dei Torri (13e eeuw);
het ziekenhuis Santo Spirito uit de 15e eeuw;
het Palazzo Vitelleschi (15e eeuw), waarin nu het Nationaal Museum van Tarquinia is gehuisvest, met als blikvanger het reliëf in terracotta met twee gevleugelde paarden uit de 4e eeuw v.o.t..


De necropolis van Tarquinia

De Etruskische necropolis omvat 6.000 graven, waarvan 200 fresco's bevatten. De belangrijkste site is de Necropolis van Monterozzi, met een groot aantal tumulus graven, waarvan de kamers in de rots zijn uitgehouwen.
De taferelen op de fresco's tonen banketten met dans en muziek, sportieve spelen en af en toe erotische of mythologische scènes.

De bekendste graven zijn het Graf van het Triclinium, het Graf van de Stieren, het Graf van de Auguren en het Graf van de Luipaarden. Het Graf der Auguren (circa 530 v. Chr.) toont een muurschildering van worstelaars die vechten voor waardevolle prijzen, zoals metalen kommen. Een andere scène in hetzelfde graf laat een man met een knuppel zien; hij heeft een zak over het hoofd en moet zich verdedigen tegen een wilde hond, die door een gemaskerde wordt opgehitst. Mogelijk stamt dit bloedig spel af van rituele mensenoffers bij de begrafenis van koningen in een zeer ver verleden.

De Etrusken, in het voor-Romeinse Italië, hadden zeer lang een eigen cultuur. Ze woonden in het huidige Toscane en Umbrië. Tegenwoordig gaan we ervan uit dat de Etrusken een autochtoon, pre-Indoeuropees volk zijn.


Tarquinia heeft één van de belangrijkste archeologische musea in de omgeving dat is gehuisvest in Palazzo Vitelleschi. De begane grond bevat onder andere een serie sarcofagen met waardevolle grafbeelden uit de 4e tot 1ste eeuw v.o.t.. Vanaf het centrum naar de Etruskenstad Tarquinia, is slechts tien kilometer.



Tarquinia Monterozzi necropolis, area of Calvario

   
         
         
   
         
         
   
         
The archaeology of Tarquinia has been at the forefront of Etruscan studies since the early days of antiquarian scholarship and is renowned for its unique painted tombs and vast cemeteries, and attracted eminent writers and poets, among them Stendhal, D.H. Lawrence, Aldous Huxley and Malaparte.
Among the famous writers drawn to Tarquinia's enigmatic Etruscan past, its legends, and cultural heritage were Stendhal, D.H. Lawrence, Aldous Huxley and Malaparte.
Henri Bleyle Stendhal, the great 19th-century French novelist who penned The Red and the Black, was for a time a diplomat in Rome. He became enchanted with Tarquinia, then known as Corneto, and authored a long article about its recently discovered Etruscan tombs.
In early April 1927 D.H. Lawrence embarked on what was to be his last extended walking tour. Accompanied by his friend Earl Brewster, he visited the major sites associated with the Etruscans, from Volterra in the north of Tuscany to Tarquinia.

The Tomb of the Leopards is a charming, cosy little room, and the paintings on the walls have not been so very much damaged. All the tombs are ruined to some degree by weather and vulgar vandalism, having been left and neglected like common holes, when they had. been broken open again and rifled to the last gasp.
But still the paintings are fresh and alive: the ochre-reds and blacks and blues and blue-greens are curiously alive and har-monious on the creamy yellow walls. Most of the tomb walls have had a thin coat of stucco, but it is of the same paste as the living rock,. which is fine and yellow, and weathers to a lovely., creamy gold, a beautiful colour for a background.
The walls, of this little tomb are a dance of real delight. The room seems inhabited still by Etruscans of the sixth century before Christ, a vivid, life-accepting people, who must have lived with real fullness. On come the dancers and the music-players, moving in a broad frieze towards the front wall of the tomb, the wall facing us as we enter from the dark stairs, and where the banquet is going on in all its glory. Above the banquet, in the gable angle, are the two spotted leopards, heraldically facing each other across a little tree. And the ceiling of rock has chequered slopes of red and black and yellow and blue squares, with a roof-beam. painted, with coloured, circles, dark red and blue and yellow. So that all is colour, and we do not seem to be underground at all, but in some gay chamber of the past.
The dancers on the right wall move with a strange, powerful alertness onwards. The men are dressed only in a loose coloured scarf, or in the gay handsome chiamys draped as a mantle. The subulo plays the double flute the Etruscans loved so much, touching the stops with big, exaggerated hands, the man behind him touches the seven-stringed lyre, the man in front turns round and signals with his left hand, holding a big wine-bowl in his right. And so they move on, on their long; sandalled feet, past the little berried olive trees, swiftly going with their limbs full of life, full of life to the tips.
This sense of vigorous, strong-bodied liveliness is charac-teristic of the Etruscans, and is somehow beyond art. You cannot think of art, but only of life itself, as if this were the very life of the Etruscans, dancing in their coloured wraps with massive yet exuberant naked limbs, ruddy from the air and the sea-light, dancing and fluting along through the olive trees, out in the fresh day.
The end wall has a splendid banqueting scene. The feasters recline upon a checked or tartan couch-cover, on the banquet-ing couch, and in the open air, for they have little trees behind them. The six feasters are bold and full of life like the dancers, but they are strong, they keep their life so beautifully and richly inside themselves, theyare not loose, they don't lose themselves even in their wild moments. They lie in pairs, man and woman, reclining equally on the couch, curiously friendly. The two end women are called hetaerae, courtesans;. chiefly because they have yellow hair, which seems to have: been a favourite feature in a woman of pleasure. The men are dark and ruddy,and naked to the waist. The women, sketched on the creamy rock, are fair, and wear thin gowns, with rich mantles round their hips. . They have a certain free bold look, and perhaps really are courtesans.
The man at the end is holding up, between thumb and forefinger, an egg, showing it to the yellow-haired woman who reclines next to him, she who is putting out her left hand as if to touch his breast. He, in his right hand, holds a large wine-dish, for the revel.
The next couple, man and fair-haired woman, are looking round and making the salute with the right hand curved over, in the usual Etruscan gesture It seems as if they too are saluting the mysterious egg held up by the man at the end who is, no doubt, the man who has died, and whose feast is being celebrated. But. in front of the second couple a: naked slave with a chaplet on his head is brandishing an empty winc jug, as if to say he is fetching more wine. Another slave farther down is holding out a curious thing like a little axe, or fan. The last two feasters are rather damaged. One of them is holding up a garland to the other but not putting it over his head as they still put a garland over your head in India, to honour you.
Above the banqueters, in the gable angle, the two great. spotted male leopards hang out their tongues and face each other heraldically, lifting a paw, on either side of a little tree.. They are the leopards or panthers of the underworld Bacchus, guarding the exits and the entrances of the passion of life.
There is a. mystery and a portentousness in the simple scenes which go deeper than commonplace life.. It seems all so gay and light Yet there is a certain weight or depth of significance that goes beyond aesthetic beauty.
[D.H. Lawrence in Tarquinia, The Tomb of the Leopards | www.stanford.edu]

 

 

 

 


       


Tarquinia | The Necropolises of Tarquinia and Cerveteri

Tarquinia | The Tomba delle Leonesse, at Tarquinia (The Tomb of the Lionesses)

 



 
 

Enlarge map

 


Toscane is een van de meest spectaculaire streken in Italië. Hier ligt is de bakermat van de Italiaanse Renaissance. In de prachtige heuvels van de Toscaanse Maremma, gelegen ten noorden van Tarquinia, ligt de idyllische vakantiehuis Santa Pia, waar gasten van over de hele wereld kunnen meegenieten van het echte Italiaanse leven, la dolce vita Italiana. Etruskische plaatsen zoals Pitigliano, Sorano, Sovana en Saturnia liggen niet ver weg, en kunnen op weg naar Tarquin ia bezocht worden.

Geheime plekken in het zuiden van Toscane | Podere Santa Pia


Tarquinia